Product Description
2. Dream
3. Hypnotic
4. Enmity
5. Desolation
6. Duality
7. Explore
Rise, the third Projekt release from Belgian soundsculptor Stratosphere (a.k.a. Ronald Mariën), is a world of shimmering drones, engaging post-rock, and quiet passionate ambient. Traveling further on the same road as Stratosphere’s previous release, Aftermath, the guitars emerge in big layered clouds rising into the glowing sky through intricate applications of distortion and texture. Created with one electric guitar, a bass guitar and tons of pedals, Rise sounds clearer and more harmonic than its predecessor. The album displays an expansive emotional palette; the darker sounds are less harsh and, dare we say, optimistic. The difficult period of Mariën’s life now behind him, a new dawn has risen and is audible in his music.
Textura.org’s comment on Stratosphere’s previous release applies here as well: “Melody is more pronounced on the Stratosphere set, plus the music is less retiring and more assertive. There’s an ambient-drone dimension in play for sure, but Mariën also works into the release elements of prog and post-rock. (…covering a lot of ground) the variety on display only makes the result more appealing.”
Creating music is an emotional release for Mariën with each track developed spur of the moment. Not knowing how each track will evolve — even for the composer himself — allows a discovery of the subconscious.
Rise is seven tracks within the post-rock sound Mariën has traversed his entire career. Mysterious and mournful, the guitar-based moods of Rise have a sense of hopefulness — a calm sky opening after dark, difficult storms.
As Lonely As Dave Bowman: Monolith (limited edition CD)
Dirk Serries: Disorientation Flow (Digital)
Stratosphere With Dirk Serries: In A Place Of Mutual Understanding
Stratosphere: Aftermath (CD)
Steve Roach: Etheric Imprints (CD) #CDsale
Reviews Editor –
Hypnagogue
Apparently, all it takes to make misty, thoughtful post-rock that skews more to the ambient side is one guitar, one bass guitar, and some effects. That’s the gear list at play on Rise from Stratosphere (Ronald Mariën). The seven tracks here feature spiraling loops that build and thicken, almost but not quite hiding their melodies behind walls of sound. What distinctly comes through that wall is feeling, pure and human and touching. The title-perfect “Melancholy” sets the tone, and also delivers the message that you need to throw on those headphones to take this all in. Mariën’s layers run deep, and it’s a pleasure to hear each one being smoothly slotted into place. “Hypnotic” wafts up slowly, grabbing long chords as it comes. Single notes ring out, opening the way for the more distinct melody line to come through. “Enmity” follows with long drones led along by sliding bass notes before breaking into a post-rock line. After the melody’s had its say, Mariën folds it back down into wavering pads and one final bass note. “Duality” seems like the first track to let its post-rock side take the forefront over the pads and mist. Late in the track, a big, potent wall of chords lifts up, its insistent buzz leading a shift in intensity. The last couple of minutes hit hard, and I like it. The album closes with “Explore.” This is eight blissful minutes of a long, layered drone peppered with small, almost chiming pings. (Again, get those headphones on!) It’s one of those tracks that doesn’t appear to have a lot going on, but its ambient voice and mind-massaging texture are super effective, and they bring the album to a meditative close.
There is some degree of sameness to Rise, as everything’s built on drones and loops, but Mariën so effortlessly folds one track into the next, it feels more like a singular journey that shifts its look. Every piece has its own distinct flavor, and as I will say for the third time, getting up close with this in headphone is imperative. Falling between minimalism and post-rock, Rise is well worth a listen.
Reviews Editor –
From Ambient Music Guide
One of the Best albums of 2016
Belgian artist Stratosphere takes guitar-based ambient to new heights on the epic Rise, one of the the most rapturous, emotional, haunting things I’ve heard for some time. I quote the release notes thus: “The guitars emerge in big layered clouds rising into the glowing sky through intricate applications of distortion and texture…a world of shimmering drones, engaging post-rock, and quiet passionate ambient.” These are beatless songs without words, haunting yet hopeful, melancholy in the best possible way. The album is less drone-based and more defined than its excellent predecessor Aftermath (2015), but still swimming in a sea of sound. The melodies somehow rest in the sweet spot between straight guitar compositions and pure drone music. Astonishingly, the whole thing was created with just an electric guitar, a bass guitar and a range of pedals. Whatever kind of ambient you like – or think you like – don’t miss this.
Reviews Editor –
From Beat
Abstand kann wohltuend wirken. Das vorige Stratosphere-Werk Aftermath entstand in einem düsteren Lebensabschnitt, was zu einer erdrückenden Stimmung und psychedelischen Strukturen am Rand zum Delirium führte. Schon er Titel verrät, dass helle Lichtstrahlen sich zumindest vorübergehend einen Pfad durch die Finsternis bahnen. Der Opener “Melancholy” ist schon jetzt der bewegendste Ambient-Moment des Jahres: Majestätische Melodien schweben in gigantischen Kathedralen aus Klang, entwickeln sich durch dynamisches Anschwellen und subtile Farbveränderungen, fächern einfache Harmonien in spektrale Komplexität auf.
Reviews Editor –
From Merchants of Air
Yesterday, in my review for the Chihei Hatakeyama and Dirk Serries album, I mentioned that two CDs were given to me at Dunk! Festival. This one, Rise by Belgian ambient act Stratosphere, was the first. I received it after a colleague from another webzine introduced us. It told Ronald, the man behind this project, that I already knew Stratosphere. I saw him perform live at Antwerp Ambient (a mini festival where Dirk Serries also performed) a few years ago and immediately bought his Dreamscape album.
I was indeed quite curious about Rise, especially since I somewhat lost track with the project. On the other hand, I was also a bit weary, because let’s face it, sometimes guitar drone and ambient artists seem to record the same album over and over again. I know, it’s their “sound” but once you heard one release, you heard them all. Now, my dear reader, you don’t need to worry about that here. ‘Rise’ is a great addition to your already massive collection. It’s not just another album of guitar drones. It’s an album filled with instrumental songs.
Each song seems to have it’s own identity. ‘Melancholy’ has a certain tempo, a gentle pulsation impelling the equally gentle soundscapes. ‘Dream’ starts out carefully but slowly turns into a folk inspired piece of music, obviously always supported by those lengthy guitar drones. ‘Hypnotic’ feels like a nightly stroll through a forest, while fireflies guide you to a certain destiny. It has something gloomy and a bit eerie, hidden in a vague melody. ‘Enmity’ and ‘Desolation’ are chilly pieces of work, which apparently fit perfectly with visuals of Mercury passing the sun.
It does seem like Stratosphere evolved a lot since Dreamscape. I sense some influences from post-rock, mainly in the narrative and cinematic nature of the tracks. They do feel like minimal pieces of post-rock and make me wonder how they would sound in a live setting with drums and bass. I’m positive that it would be a very intense and immersive experience, since listening to these seven tracks is already exactly that. I’ll leave the other two tracks up to you, dear reader, while I go enjoy the sun, a cold beer and this beautiful album… -Serge
Reviews Editor –
From Sounds Behind the Corner
Da ben quattordici anni Ronald Mariën fluttua nella sua stratosfera: fluttua in un ambiente rarefatto, come le sue note, seppure ben corpose e compatte, rallentate nell’azoto della sua musica, ammorbidite dalla sua volontà di spingersi oltre il post-rock per deliziarci con musica dolcemente arrendevole. In Rise c’è molto di lui e del suo concept sound: tra Sigur Ròs per la malinconica e dolorosa presenza di una chitarra in sottofondo richiamando però quell’Harold Budd che assieme ai Cocteau Twins volle incontrare la wave scura dandole un tocco di etereo e lezioso relax.
Unendo queste due forme del suono Stratosphere arriva al 2016 ancora una volta in Projekt: Rise è il terzo album alla corte di Sam Rosenthal dopo Aftermath, uscito un anno fa, album che lo ha rivelato al grande pubblico. Sette tracce in limited edition, trecento copie per rimanere congiunti al suono di un musicista dell’etere e del sogno, sette suite per rimanere nel limbo tra la dimensione della veglia e del dormiveglia, soundscape immaginifici al servizio di note in downtempo, estese come tentacoli che non afferrano, non costringono, non urlano timbri o suoni irruenti.
Un album all’insegna della gentilezza e della morbidezza: le basi di synth, assieme alle colorature violacee del suo permanere tra nembi e cirri, hanno la fuggevolezza di creature di Chagall e la sensazione di incontrare ancora Harold Budd è prepotente proprio nelle dilatazioni del suono e nei picking raffinati di chitarra. Non una traccia prevale sul tutto: la compattezza di Rise è la sua arma vincente: sette tracce che potrebbero essere anche solamente una lunghissima con variabili e mutazioni, sette tracce per dormire o svegliarsi. -Nicola Tenani
Reviews Editor –
From Addergebroed
Dirk Serries (Microphonics, Yodok III, Vidna Obmana, Fear Falls Burning) is de naam die op ieders lippen opduikt wanneer er een antwoord gevraagd wordt op de vraag welke Belg op internationaal vlak hoge toppen scoort in het ambient/drone-wereldje. Laat ons echter niet vergeten dat zijn vaste geluidsman Ronald Mariën middels Stratosphere ook al behoorlijk wat jaartjes aan de weg richting stardom timmert. Met deze term doel ik hier natuurlijk niet op de sterrenstatus waar deze artiest naar streeft; zie het eerder als een avontuurlijke reis richting het sterrenstelsel, want al het werk van Stratosphere is op de één of andere manier gelinkt aan de stratosfeer en het universum. Aan het einde van de vorige plaat Aftermath – die de soundtrack vormde voor een moeilijke periode uit het leven van Mariën – bleef de luisteraar met een positieve noot richting toekomst achter. Dat is meteen ook het grote verschil met de voorganger: Rise klinkt over de gehele lijn lichter, optimistischer, harmonischer en geruststellender – een teken dat er een nieuw hoopvol hoofdstuk in zijn leven is aangebroken. Eén elektrische gitaar, een basgitaar en een shitload aan pedalen vormen het instrumentarium waarmee karaktervolle lagen geboetseerd worden waaruit de één uur durende trifle genaamd Rise is opgebouwd. Hoewel er zeven titels op de achterkant van het hoesje prijken, is spreken in termen van “songs” niet zo vanzelfsprekend bij deze mix van ambient soundscapes, pulserende drones en dromerige post-rocktapijten. Het resultaat is immers vrij abstract en vloeit zo danig in elkaar over dat je deze plaat als een totaalervaring dient te ondergaan. Ideale plaat om je hoofd vrij te maken na een drukke dag of wanneer je toe bent aan een moment van bezinning.
Reviews Editor –
From Snooze Control
Hoewel Startosphere – ofwel Ronald Mariën – reeds in de jaren ’90 heel actief was binnen de muziekwereld, heeft deze begenadigde artiest pas heel recent een nieuwe bladzijde omgedraaid in zijn carrière, wat resulteerde in alvast heel knappe albums zoals Aftermath en Closure die beiden in 2015 op de markt werden gebracht. Ronald is vooral gedreven in het brengen van indrukwekkende drones, die een mens diep raken. Met deze derde plaat Rise onder de arm krijgen we een kruisbestuiving te horen tussen drones, ambient klanken en pure postrock. Onze bevindingen:
De openingsong Melancholy heeft zijn naam niet gestolen. We voelen ons langzaam wegdrijven door de heel melancholische klanken. Gaande van diepgaande drones en vooral ambient invloeden voelen we als het ware een pure rust over ons neerdalen. Hoewel het een donkere melancholie blijkt te zijn, is het niet zo dat Rise de depressieve kant op gaat. Stratosphere raakt met zijn muziek een gevoelige snaar, maar laat je binnen weemoedige klanken vooral tot volstrekte ‘zen’ komen en dat is wellicht nog de grootste verdienste van deze klasse artiest.
Dream, Hypnotic zijn nog twee voorbeelden van lang uitgesponnen trips, ze hebben beide een duurtijd van meer dan acht minuten, doorheen adembenemende mooie landschappen. Hier worden geen oorverdovende drones op ons los gelaten, die trommelvliezen doen barsten, maar verfijnde ambient klanken die eerder een rustgevende invloed op hersens, hart en ziel lijken te hebben. Op zich profileert Stratosphere zich dan ook in een meester in hypnotiserende klanken voort te brengen, waarbij je als mens tot geen normaal maar volstrekte onaardse rust lijkt te komen. Zonder echter diezelfde luisteraar in slaap te wiegen, wel integendeel.
Waar vinden we de postrock invloeden dan, horen we jullie al vragen? Die vinden we terug in de opbouw van de songs, naar een diepe en onaardse mooie climax. een gegeven dat we inderdaad bij het postrock genre voortdurend tegen komen. Waardoor Stratosphere zijn muziek niet kan bestempeld worden als puur ambient, wel integendeel. Luister maar naar Enmity dat heel langzaam, haast in verstilde sfeer, begint maar langzaam naar een absoluut hoogtepunt lijkt te worden gedreven. Maar telkens het hart van de luisteraar diep, heel diep raakt. Tot we bij de uiteindelijke climax ons volledig voelen wegdrijven, ver weg van deze harde realiteit.
We schreven het reeds eerder, Ronald is een ware meester in met zijn muziek de aanhoorder compleet te hypnotiseren. Dat doet hij telkens op een subtiel en onwaarschijnlijk magische wijze. Waardoor we zonder meer deze muziek voelen tot het diepste van onze genen. Bij het sluiten van de ogen drijven we dan ook hoog boven de wolken over bergen en weidse landschappen, omgeven door de puurheid van de natuur. Ook bij de volgende nummers, ze hebben allemaal een duurtijd van iets meer dan acht minuten, krijgen we datzelfde weemoedige, warme gevoel vanbinnen. desolation, duality hebben telkens die langzame, hartverscheurende opbouw naar een ultieme climax die harten sneller doet slaan en ons in een tranen van geluk doet belanden.
We kunnen dan ook besluiten: Stratosphere slaagt er met Rise in ons in een staat van opperste vervoering te brengen, en dat zonder gebruik te maken van geestenverruimende middelen. Maar enkel door het aanbieden van hemelse mooie drones en soundscapes, die een opperst geluk over een mens doen neerdalen die met geen woorden is te omschrijven. Om ons uiteindelijk te doen ontwaken in een onaardse, magische mooie omgeving, waar enkel de subtiele klanken van vogels in de lucht de ‘rust’ verstoren. -Erik Vandamme
Reviews Editor –
From Musid
Rise est le troisième album du Belge Ronald Mariën (alias Stratosphere) à sortir chez Projekt. Il a été masterisé par le légendaire Dirk Serries (Microphonics, Vidna Obmana). Stratosphere nous invite à un voyage céleste avec cette ode aux paysages atmosphériques. Armé d’une guitare électrique, d’une basse et de nombreuses pédales d’effets, l’artiste nous fait décoller et oublier tout repère spatio-temporel pendant une heure. C’est délicat, onirique, on se rapproche allègrement du shoegaze et de l’ethereal wave lorsque la guitare devient liquide. Rise est construit par couches de sons paisibles, se rencontrant pour former une union astrale. Ceci est particulièrement prégnant sur « Melancholy » et « Hypnotic ». Mariën est un maître, nous enjoignant à contempler les cieux avec des yeux d’enfant. Néanmoins, la noirceur n’est pas totalement absente, des éléments un peu plus ténébreux parsèment « Desolation ».
« Dream » est le morceau phare. Introduit par des drones bienveillants et des accords de guitare flottants, il progresse lentement, tout en retenue. On perçoit des arpèges soyeux, des notes relaxantes, chaleureuses et aériennes. Pas de variation, et tant mieux, l’Anversois nous fait entrevoir le paradis ! « Hypnotic » est une réussite prodigieuse également. Il s’agit d’une symphonie ambient pleinement éthérée, portée par les harmoniques. Quelques instants de suspens permettent de nous hypnotiser complètement. La douceur de ce titre incite à la rêverie la plus insouciante. « Enmity » est dépouillé et mélodieux. « Duality » est plus âpre, agité dans sa seconde partie par de la saturation. Enfin, « Explore » propage une lumière bienfaisante. Commençant très discrètement, il évolue sobrement grâce à des vagues sonores apaisantes, une conclusion idéale. Rating: 5/5
Reviews Editor –
From Opduval
Stratosphere is het geesteskind van Ronald Mariën, die sinds kort een hele rits werk heeft opgenomen op zijn bandcamp-pagina. Rise is het meest recente werk en dat laat een sfeervolle, melancholieke maar ook hoopvolle indruk achter bij de luisteraar. De stemming is soms verstild, maar op een enkele uitzondering na nergens donker; er gloort hoop aan de horizon.
Drone en ambient zijn de gebieden van waaruit de muziek van Stratosphere vertrekt, maar het zijn niet slechts uitgestrekte landschappen bestaande uit drones die de muziek kleuren. Binnen de zeven stukken die ‘Rise’ telt zijn melodieën te ontwaren tussen de geluidswolken, soms voorzichtig, soms meer uitgesproken. Mariën maakt slechts gebruik van gitaar, basgitaar en effectpedalen. Daarmee bouwt hij aan een traag meanderende sound, die echter geenszins onopvallend voorbijtrekt.
Opener Melancholy bestaat uit een patroon van zeven tonen, waaromheen verschillende geluiden een comfortabele maar niet van spanning ontdane sfeer scheppen. Dream is wat lichter van toon. Die droom is een aangename, zo een waarvan je volledig tot rust komt. De drone lijkt wel afkomstig van een orgel, maar de met elkaar verweven melodieën zijn overduidelijk van een gitaar, evenals het trage basloopje.
Op Hypnotic wordt een andere koers gevaren. Vanaf het begin is een voorzichtige melodie te ontwaren, die later vergezeld gaat van een tweede gitaarmotief. De grondtonen zwellen aan naarmate het stuk vordert en sleuren je mee, wat – inderdaad – een hypnotiserend effect teweeg brengt. Zwaardere bastonen zijn te horen in Enmity en de gitaartonen die daaroverheen gelegd worden, leiden uiteindelijk tot een simpele maar doeltreffend repeterende gitaarmelodie.
Desolation laat vervolgens de donkerte volledig toe. Ook hier zwelt de muziek aan, maar de toon is veel zwaarder en somberder dan op Enmity. Geluiden komen van bas en gitaar, maar soms zou je zweren dat wat jaren tachtig gothic-synths te horen zijn. Meer hoop biedt Duality, al gaat de langzame melodie vergezeld van een donkere baslijn. Het is voorts het stuk met de meeste drang voorwaarts, met iets van een tempo, zonder dat het drone/ambientterrein echt wordt verlaten. Daarentegen is afsluiter Explore juist het meest als ambient te typeren.
Rise klinkt als een plaat die zorgvuldig is geconstrueerd, waarin niets aan het toeval is overgelaten. Dat gaat echter niet ten koste van de emotionele impact van de sfeervolle muziek. De over elkaar gelegde gitaar- en basgitaar-klanktapijten leiden zonder uitzondering tot bijzondere en ontroerende muziek die voorzichtig nieuwe wegen verkent. Rise is een bedwelmend mooi album.
Reviews Editor –
From Enola
Stratosphere (Ronald Mariën) laat er geen gras over groeien. Lag er tussen In A Place Of Mutual Understanding en Aftermath nog zo’n anderhalf jaar, dat is die afstand nu ingekort tot een stuk minder dan een jaar. Daardoor krijgt dit deel van z’n carrière, die zich helemaal afspeelt op het fijne Projekt-label, stilaan het gewicht van een uit de kluiten gewassen verhaal.
En dat verhaal mag er zijn, want ondanks die voorkeur voor ambient, drones en gitaarminimalisme, zijn de drie albums echt niet inwisselbaar, of variaties op eenzelfde teneur of klankkleur. Kort door de bocht: was In A Place Of Mutual Understanding nog een vrij donkere en ongemakkelijke plaat die werd opgedeeld in vier stukken, dan liet Aftermath stilaan meer licht en nuance toe, een tendens die wordt verder gezet op Rise, dat misschien nog niet klinkt als radiovriendelijke pop (verre van), maar wel als het geluid van iemand die stilaan klaar is voor een nieuwe start.
Openen gebeurt meteen met een hoogtepunt, want “Melancholy” is misschien wel het mooiste stuk dat te horen valt op deze drie albums. Een zacht aanzwellende stroom van geluid met een basmelodie die als fundament fungeert, waarop vervolgens wordt uitgepakt met een harmonieus samengaan van geluiden dat kwetsbaarder en gevoeliger, maar ook mooier dan ooit tevoren is. Het is atmosferisch, filmisch, maar ook hoopvol én een emotionele kopstoot, met motieven die een nakende ochtend suggereren en verpakt zijn in klanken met wortels in vroege new wave of synthpop, waarbij het zelfs even lijkt alsof er klarinetten aan te pas komen.
Nochtans is dat niet het geval. Mariën werkt nog altijd enkel met gitaar, basgitaar en hopen effecten, en die lijkt hij hier nog vernuftiger dan tevoren te kunnen uitspelen. Je zou ergens wel willen dat hij dat zo’n keer of zes zou herhalen, maar dat hij dat niet doet strekt hem tot eer. Hij laat verderop in het album nog momenten horen die nooit zouden voorgekomen zijn op het eerste deel van deze trilogie, maar van makkelijk bandwerk is geen sprake. Al blijft het wel een spel van stabiele grondtonen en opduikende, variërende en stilletjes vertrekkende motieven en melodieën, van zweefmomenten die gradueel aandikken tot stevige, maar geen ondoordringbare composities.
Zo is “Hypnotic” (hij weet z’n titels wel te kiezen) een wentelende, aanzwellende geluidsmassa die vloeit als een levend organisme, dat suggereert dat er heel wat meer aan de gang is dan die relatief eenvoudige middelen en waarin iele klanken neigen naar een folky ondertoon. “Enmity” kan je vertalen als een gevoel van vijandigheid, maar het krijgt niet zo’n radicale invulling, al is het wel iets afstandelijker dan de aanzet van het album, met dramatische en meer onderkoelde ideeën. Als er al wordt teruggekeerd naar het wat meer bedrukte werk, dan gebeurt dat in “Desolation”, dat van start gaat vanuit diepe, donkere golven, maar in z’n tweede helft helemaal wordt opengescheurd door iets dat haast lijkt op pianogedender.
Meest opvallend, na de opener, is vermoedelijk “Duality”, dat aanvankelijk zorgt voor een ingetogen, spacey hypnose die wat verwant is aan de ambientexploraties van IIVII, maar die gaandeweg uitmondt in een grandioze stroom tussen euforie en extase. In handen van foute muzikanten zou zoiets uitmonden in kleffe bombast, maar niet bij Mariën, die zorgvuldig naar dit moment toewerkte en het plaatst in een omgeving waar goedkope effecten ver te zoeken zijn (het zijn nog altijd geen popsongs). Door de afwisseling tussen de albums, maar ook de onderlinge samenhang, krijg je als het ware het beeld van een muzikale en mentale/emotionele wederopstanding, die ook nu vorm krijgt in een stijlvol geheel, van een artiest die duidelijk z’n draai gevonden heeft. Dat is hem ook gegund, zeker met zo’n innemende resultaten. -Guy Peters